بازدیدها: 6
لینک کوتاه: https://nsafari.ir//?p=16760

جریان شناسی تشیع در عصر امام رضا(ع)

جامعه شیعه نیز از قاعده کلی دیگر گروه های اسلامی، که بنا به دلایل و شرایط مختلف از درون گرفتار انشعابات فکری و عقیدتی میشدند مستثنی نبود. آغاز تفرق شیعی را میتوان پس از شهادت امام حسین(ع) دانست که ادامۀ و استمرار آن در زمان دیگر ائمه(ع) جریان داشت. بعضی از این جریانات که از بنیان ضعیف‌تری برخوردار بوده در کوتاه مدت مضمحل و یا کمرنگ میشدند، برخی نیز به دلیل اقتضائات زمانی و مکانی خاص از پایداری بیشتری برخوردار میشدند. زمان امام رضا(ع)، به دلیل اینکه جریانهای فکری و فرقه های شیعی از نظر کمی و کیفی در اوج خود قرار داشتند فضای پرتحرکی ایجاد شده بود. در این دوران جریان هایی چون غلات، مفوضه و… و فرقه هایی چون امامیه زیدیه، اسماعیلیه، فطحیه از دوره های قبل به این دوره رسیده بودند و نیز فرقۀ نوپدید واقفیه، مقارن امامت امام رضا(ع) و پس از شهادت امام کاظم(ع) شکل گرفته بود. طبیعی به نظر میرسد که امام رضا(ع) به عنوان امام و سکاندار تشیع اصیل، نسبت به فضای موجود بی تفاوت نبوده بلکه به سان دیگر ائمه معصومین(ع)، رسالت اصلی خویش در هدایت و نجات جامعه میدید که در این راستا تلاش خود را در سه محور هدایت منحرفان، پیشگیری از به دام افتادن دیگران، و حفظ کیان تشیع اصیل متمرکز ساخت.
این نوشتار در پنج فصل و به روش کتابخانه ای، با استفاده از منابع موجود به صورت توصیفی و تحلیلی، به شناسایی جریان های مذکور، و نحوه مواجهه امام رضا(ع) با هریک از آنها، به فراخور تأثیر آن در جامعه اسلامی و شیعی پرداخته است. از جمله میتوان شدت عمل و نحوه مبارزه امام(ع) با جریان غلو و پدیده واقفیه را با انعطاف آن حضرت در مقابل جریان بی خطر یا کم خطری چون فطحیه مقایسه نمود.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *