چکیده
رجعت عبارتست از رجوع و بازگشت عده ای ازمردگان به این دنیا در آخرالزمان قبل از قیام قیامت، رجعت یک مساله اعتقادی و تقریباً ناشناخته است تا آگاهی عمیق از این مساله بدست آید ضروت این تحقیق اجتناب ناپذیراست. با بررسی عمیق رجعت درطول تاریخ شیعه درمی یابیم که این مساله درهمان آغاز طرح و گسترده آن توسط ائمه (علیه السلام) دو نوع عکس العمل متفاوت را در جامعه اسلامی درپی داشته است، از طرفی شیعیان و اصحاب خاص ائمه (علیه السلام) به واسطه پیروی از آن بزرگواران درصدد اثبات آن و ردّ ادّله مخالفان برمی آمدند، از طرفی دیگر بعضی از مخالفان شیعه این مساله را نوعی بدعت دانسته و به شدت با معتقدین به آن برخورد می کردند، و شاید به علت همین تاکید و نیز مخالفت مخالفان بود که رجعت نگاری در زمان ائمه(علیه السلام) و از سوی اصحاب خاص آغاز گردید.
مساله رجعت را در دو مقام باید اثبات کرد:
مقام امکان و مقام وقوع
مقام اول از راه عقل و آیات و روایات و مقام دوم از راه آیات و روایات قابل اثبات است.
آن چیزی که از ادله رجعت برمی آید و موجب علم و یقین است این است که عده ای از مردگان به این جهان در آخرالزمان قبل از قیامت برمی گردند.
اماکیفیت رجعت کنندگان، تعداد آنها و… چیزهای اند که موجب علم و یقین نیستند. این عقیده نه مخالفت سنت الهیه است نه مستلزم قول به تناسخ است، نه منافات با تکلیف دارد نه منجر به لغو بودن معاد است، بلکه عقیده رجعت یک عقیده مسلم و شفاف است که مستند به آیات و روایات می باشد.