شماره ششم از فصلنامه شیعه پژوهی به صاحب امتیازی دانشگاه ادیان و مذاهب با 6 مقاله منتشر شد.
نخستین مقاله در این شماره با عنوان «نگاهی به تطور جایگاه روایات رجعت در منابع امامیه» به نگارش ساجده یوسفی و محمد جاودان است.
«نظریه تأویل ظواهر دینی نزد محمد باقر مجلسی» دیگر مقاله‌ای است که محمد عظیمی و محمد غفوری نژاد آن را به نگارش درآورده و در این نشریه به چاپ رسانده‌اند.
همچنین «جستاری در رویارویی امام حسین (ع) با صلح امام حسن (ع) رویکرد و کنش» به قلم دکتر سید علیرضا واسعی در این نشریه به چاپ رسیده است.
مقاله «نقش زمان و مکان و مقتضیات آن ها در بررسی گزارش های عاشورایی» دیگر نوشته‌ای است که نام منصور داداش نژاد و ابراهیم گودرزی به عنوان مولفان آن دیده می‌شود.
علی اکبر نیکزاد طهرانی و حسین حمزه نویسندگان مقاله دیگری هستند که «تشیع و تاریخ اجتماعی ایرانیان در عصر صفوی» عنوان آن است.
اما در این شماره از این فصلنامه مقاله ای از دکتر صفری فروشانی با عنوان «منصب بابیت امامان در ترازوی نقد بررسی محتواشناسانه با توجه به کتاب رازداران حریم اهل بیت (ع)» انتشار یافت. در چکیده این مقاله چنین آمده است:
دیدگاهی وجود دارد مبنی بر اینکه منصبی کلیدی با عنوان بابیت ائمه (علیهم السلام) در عصر حضور و غیبت صغری وجود داشته و افرادی به عنوان ابواب معرفی می شدند. هرچند از عصر غیبت صغری تعدادی از مولفان امامی و نصیری لیستی از باب های معصومان را ارائه داده اند اما بهترین و جامع ترین تبیین نظریه باب ها از دیدگاه امامیه را در عصر حاضر جواد سلیمانی در کتاب رازداران حریم اهل بیت به دست داده است. حال آن که این نظریه نیاز به نقد استنادی و محتوایی دارد که در این تحقیق تمرکز بر نقد محتوایی است. به این ترتیب به این سوال پاسخ داده می شود که نظریه باب های امامان از لحاظ محتوایی با توجه به نظریه ای که سلیمانی تبیین کرده از چه میزان اعتبار برخوردار است؟ اهمیت پرداختن به این مسئله از آن رو است که نظریه بابیت پیامدهایی در نظام اعتقادی امامیه دارد و می تواند تحولی در آن ایجاد کند. این مقاله با دو رویکرد کلامی و تاریخی به نظریه بابیت می پردازد و از روش های کلامی، تاریخی و رجالی استفاده می کند. در انتها به این نتیجه می رسد که بابیت جایگاهی در اعتقادات امامیه ندارد و بررسی های تاریخی نیز آن را تأیید نمی کند.